Conclusion : วัดผล

สวัสดีค่ะ ครั้งนี้ก็เป็นการอัพบล็อกครั้งสุดท้าย ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะคะ (โค้งงาม ๆ ) ครั้งนี้ก็จะมาสรุปผลว่า ทำบล็อกนี้แล้วได้ตรงตามจุดประสงค์ที่วางไว้ครั้งแรกหรือเปล่า หลังจากเรียนวิชา Applied Japanese Linguisitic เกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างไร ได้อะไรจากวิชานี้บ้าง

ก่อนอื่นมาดูส่วนของจุดประสงค์กันก่อนดีกว่า

วัตถุประสงค์	การประเมินผล	บรรลุวัตถุประสงค์ (%)
เพื่อพัฒนาภาษาญี่ปุ่นของตนเอง โดยย้อนกลับมาดูตนเองหลังจากทำ task ในห้องเรียน	Task ไหนที่ย้อนกลับไปดู ก็จะกลับไปดูดี ๆ มีการค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม พอทำแล้วก็เข้ามาใจมากขึ้น บางอย่างที่ผิดก็เป็นくせ　ที่เราไม่รู้ตัว แต่พอรู้ว่าเราใช้ผิด เราก็จำไปใช้ใหม่ มีการระวังในการใช้ภาษาญี่ปุ่นมากขึ้น แต่บาง task ก็ยังไม่ได้กลับไปย้อนดูดี ๆ ยังไม่ได้อัพขึ้นบล็อก เช่น 作文 เรื่องผี	78%
เพี่อศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมเพื่อเพิ่มพูนความรู้นอกเหนือจากในห้องเรียน	ในบล็อกนี้ เรารู้สึกว่าเราได้ศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมเยอะมาก  บางอย่างที่เราผิดแล้วโดนแก้มา เราจะไปหาข้อมูลเพิ่มเติมมา “ตกลงแล้วมันใช้ยังไง แล้วมีตัวอย่างการใช้อะไรบ้าง” การจำตัวอย่างไปใช้เป็นวิธีที่ดีมาก ๆ เพราะจะทำให้เรารู้ว่า “จริง ๆ มันใช้กับตัวอย่างประมาณนี้นะ” หรือถ้ามีประโยคที่อยากเขียนคล้าย ๆ ตัวอย่างนี้ก็จะได้ใช้ตามนั้นไปเลย  เรื่องไวยากรณ์เสริมที่เรียนในห้องเรียน เราก็มีการค้นคว้ามากขึ้น เพราะอยากรู้ว่า นอกจากหลักการที่เรียนในห้องเรียนแล้ว มันยังมีอะไรอีกไหม อยากเห็นตัวอย่างเพิ่มเติม และบางเรื่องก็ไม่ได้เรียนลงลึกขนาดนั้น ก็เลยรู้สึกอยากรู้ลึกกว่านี้ อย่างเช่น วิธีการใช้ は VS. が , เรื่อง のだ　เป็นต้น อย่างไรก็ตาม บางอย่างที่เราได้ศึกษาหาข้อมูลไว้ คิดว่าเข้าใจดีแล้ว เราก็ยังมีใช้ผิดบ้าง อย่างเรื่อง はが ตรงจุดนี้ก็ยังรู้สึกว่า เรายังลืมข้อมูลที่เราค้นหา และเรายังไม่ค่อยระมัดระวังในการใช้เท่าไหร่ ยังต้องปรับปรุงตรงส่วนนี้	93%
เพื่อทบทวนความรู้เพื่อให้พร้อมที่จะใช้ภาษาในครั้งต่อไป	เราได้ทบทวนทั้ง task และเนื้อหาในห้องเรียน เราได้เขียนบล็อกที่เป็น task ทั้งหมด 3 task (task บอกทาง เขียนบล็อก 2 ครั้ง) และ Review เนื้อหาในห้องเรียน 5 อัน ในส่วนของ task เรารู้สึกว่าอันไหนที่เรากลับมาย้อนดู เอามาเขียนบล็อก เราก็จะลงลึกมาก ๆ แต่ task ไหนที่ไม่ได้ลงบล็อกก็มองผ่าน ๆ  คิดว่าต้องกลับมาทบทวนให้มากกว่านี้ ส่วน Review เนื้อหาในห้องเรียน เรารู้สึกว่าเราทำเยอะมาก มีการค้นคว้าข้อมูลด้วย ส่วนนี้จะเป็นส่วนที่ได้ทบทวนมาก ได้ทบทวนว่าจริง ๆ แล้วมันวิธีใช้อย่างที่เราเข้าใจหรือเปล่า และได้ทบทวนความรู้ใหม่ที่เข้ามา เพราะถ้านั่งอ่านเฉย ๆ ก็คงอ่านได้แค่รอบเดียว แต่ถ้าเขียนบล็อก ก็จะได้อ่านหลายครั้งและจำได้	80%
เพื่อให้เพื่อน ๆ ได้ความรู้เพิ่มเติม	ถ้าดูจำนวนคอมเมนต์ เราว่าเพื่อน ๆ อาจจะมาดูแค่บางคอนเท็นต์ เพราะบางคอนเท็นต์ เพื่อนมาคอมเม้นต์กันเยอะมาก ส่วนบางคอนเท็นต์น้อย แต่ตามที่ดูเนื้อหาคอมเมนต์ เพื่อน ๆ ก็บอกว่าสรุปได้ละเอียดมาก เข้าใจมากขึ้น ไม่รู้มาก่อนเลยว่าไวยากรณ์นี้มีวิธีใช้แบบนี้ด้วย	70% (ตามจำนวนและเนื้อหาที่คอมเมนต์)

ดูจากตารางข้างบนแล้ว บล็อกครั้งนี้ก็ประสบความสำเร็จพอสมควร แต่ก็มีส่วนที่มันพัฒนาไปกว่านี้ได้ เรายังต้องกลับไปทบทวน task และความรู้ในห้องเรียนอยู่ บางเรื่องทบทวนแล้วก็มีลืมบ้าง เพราะทุกอย่างเป็นสิ่งที่ต้องทวน ถ้าไม่ทวน สักวันก็ต้องลืม เป็นไปตามธรรมชาติของสมองคน

เรียนวิชา Applied Japanese Linguistic ได้อะไรบ้าง

·       ได้ทบทวนความสามารถของตนเอง

          แน่นอนว่าวิชานี้เน้นการ output มาก่อน input มันทำให้เราได้ใช้ความสามารถของตัวเองล้วน ๆ ในการทำ task พอได้ลองทำ เราก็รู้สึกว่าเรามี gap เราคิดว่าเราทำได้มากกว่านี้ แต่จริงๆ แล้วเราทำได้แค่นี้ พอเรารู้สึกแบบนั้นเราก็อยากรู้ว่า แล้วคำตอบที่เป็นอุดมคติเป็นอย่างไร อยากรู้ว่า ถ้าเป็นคนญี่ปุ่น เขาจะตอบว่าอย่างไร การทำ task ในห้องทำให้เรารู้ความสามารถของตัวเอง และทำให้เรากระหายที่จะมีความรู้มากขึ้น

·       ทบทวนสิ่งที่ผิดพลาด และได้ความรู้ใหม่

          พอได้ลองทำ task และได้ feedback แล้ว เราก็รู้ว่า จริงๆ แล้วเราผิดอะไรบ้าง ทำให้เรารู้ว่า จริงๆ แล้วมันใช้แบบนี้นะ ไม่ใช่แบบนี้ และการดูตัวอย่างคำตอบจากคนญี่ปุ่น มันทำให้เราได้เห็นคำตอบที่เป็นอุดมคติ เขาใช้คำศัพท์ ไวยากรณ์อะไรบ้าง เขามีจังหวะการเล่าเรื่องอย่างไร และการที่อาจารย์ให้คำตอบของคนญี่ปุ่นหลายคนมา มันทำให้เราเชื่อว่า ตัวอย่างต่อไปนี้เชื่อได้ได้ระดับหนึ่ง เพราะมีคนญี่ปุ่นเขียนแบบนี้จริง เรารู้สึกว่า มีนคงไม่มีวิชาไหนในประเทศไทยละที่อาจารย์เกณฑ์ให้คนญี่ปุ่นหลายคนมาลองเขียนเป็นตัวอย่างให้กับนักเรียนต่างชาติ ขอบคุณมากๆนะคะอาจารย์

          นอกจากนี้ การทำบล็อกทำให้เราได้ย้ำกับตัวเองหลายครั้งว่า เราผิดอะไร ถ้าไม่ทำบล็อก เราก็คงมองรอบเดียวผ่าน และการทำบล็อกในครั้งนี้ มันทำให้เราได้ลองศึกษาหาข้อมูลมากขึ้น แทนที่ความรู้จะจบแค่ในห้องเรียน แต่พอมาทำบล็อก เรารู้สึกว่า เห้ย มันน่าจะเขียนได้เยอะอีกสิ มันน่าจะมีวิธีการใช้ไวยากณ์นี้อีกสิ เรื่องที่เรางงมาทั้งชีวิตไม่น่าจะมีวิธีการใช้แค่นี้ 5555 ขอบคุณค่ะที่อาจารย์ให้ทำบล็อก

·       ได้มิตรภาพและความทรงจำที่ดี

            เรารู้สึกว่า คลาสนี้ อาจารย์ให้บรรยากาศเป็นกันเองมาก ๆ เราเป็นพี่ปี 5 ที่กลับมาเรียนเทอมปลายยังรู้สึกว่า เราคุยกับน้องๆ ได้นะ เราคุยกับอาจารย์ได้นะ มีเล่นเกมก่อนเริ่มเรียนทุกคาบ และแต่ละครั้งก็จะขำชื่อคนที่ล็อกอินเข้ามาทำควิส อาจารย์ก็น่ารักมากๆ สอนเข้าใจมากๆ ใจดี เนื้อหาแต่ละครั้งก็มีสรุปทุกครั้ง ทำให้เรารู้สึกว่า เออ วันนี้เรียนเรื่องนี้นะ จำได้ๆ task แต่ละอันที่อาจารย์ให้มาก็มีเหตุผลมาอาจารย์ให้มาทำไม การบ้านมันดูชิ้นใหญ่แต่ว่าอาจารย์ก็ไม่ได้ให้เยอะ และคนที่ได้จากการทำสิ่งนี้ก็เราเอง คาบสุดท้ายที่มีสอบและพรีเซ็นต์ เรารู้สึกว่าอาจารย์ออกแต่สิ่งสำคัญทั้งนั้น เรารู้สึกไม่ suffer กับข้อสอบที่อาจารย์ออกเลย และท้ายคาบมีพรีเซ็น ปกติเราจะตื่นเต้นมากๆ ไม่ชอบการพรีเซ็นต์ พูดหน้าห้องก็ชอบพูดติดขัด แต่ครั้งนี้ เราแทบไม่ได้เตรียมพูดอะไรมาเลย แทบไม่ได้ซ้อมหน้ากระจก พอตอนพูดจริง เรารู้สึกว่าเราไม่ได้ตื่นเต้นเท่าที่ผ่านมา ไม่รู้สึกเครียดตอนพูดเลย มันอาจจะเป็นเพราะเรารู้สึกดีกับคลาสนี้ และมีอาจารย์และเพื่อนๆ น้องๆ ที่น่ารักให้กำลังใจอยู่ 

ขอบคุณสำหรับวิชานี้นะคะ  จะจดจำไว้เป็นความทรงจำดี ๆตลอดไปค่ะ

Review : สอนอย่างไรจึงได้ผล (Output Hypothesis)

สวัสดีค่า ครั้งที่ก็อัพบล็อกเป็นครั้งที่ 9 แล้ว ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะคะ (ปรากฎว่าไม่มี...) ครั้งนี้ก็จะมาพูดถึง วิธีการสอนที่อิง Output Hypothesis  ซึ่งเป็นทฤษฎีที่ตรงกันข้ามกับ Input Hypothesis ที่พูดไปเมื่อครั้งที่แล้วเลย Output Hypothesis เป็นอย่างไร มันดีอย่างไร เราไปดูกัน J

สอนภาษาที่สองแบบใดจึงได้ผล : ใช้ภาษานั้นให้มาก (Output Hypothesis)

วิธีนี้เป็นวิธีที่เน้นให้ผู้เรียนได้ลองใช้ภาษาหลาย ๆ ครั้ง (หรือแสดง output ออกมา) เป็นวิธีการสอนที่เกิดขึ้นเพื่ออุดช่องโหว่ของวิธีการสอนแบบ Input อย่างเดียว วิธีการสอนแบบนี้อิงทฤษฎี Output Hypothesis ของ Merrill Swain

 Merrill Swain เชื่อว่า การสังเกตและการตระหนักรู้เป็นสิ่งสำคัญในการเรียนรู้ภาษา และการสร้าง output  หรือการให้ผู้เรียนได้ลองสร้างภาษาเองจะช่วยให้ผู้เรียนได้ตระหนักถึงช่องว่าง (Gap) ระหว่าง

การได้รับรู้ช่องว่างนี้ทำให้ผู้เรียนได้ตระหนักว่า ความสามารถของตัวเองยังไม่พอ และ รู้ว่าต้องพยายามอีกแค่ไหนถึงจะไปถึงจุดนั้น ส่งผลให้ผู้เรียนอยากจะเรียนรู้มากขึ้น รู้ว่าเรียนไปทำไม

นอกจากนี้ หากฝึกแสดง output แล้ว จะทำให้ผู้เรียนได้ลองใช้ภาษาดูว่าสื่อเข้าใจหรือไม่ (Hypothesis Testing) เมื่อลองแล้ว ผู้เรียนก็เกิดการสังเกต (Noticing) ว่า พูดแบบนี้แล้วเขารู้เรื่องไหม ใช้คำศัพท์นี้แล้วเขาเข้าใจไหม พอรู้แล้วว่าใช้ได้หรือใช้ไม่ได้  ผู้เรียนก็จะเรียบเรียงความคิดความเข้าใจกฎใหม่ (Restructuring)

กระบวนการดังกล่าวจะไม่เกิดใน Input Hypothesis ที่เน้นให้ผู้เรียนรับอย่างเดียว เพราะผู้เรียนที่รับแต่ input จะโฟกัสแค่ “การเข้าใจความหมาย” (เข้าใจความหมายก็จบ ) แต่ผู้เรียนที่แสดง output จะมุ่งไปที่ “การสร้างภาษา” เขาต้องลองทำ สังเกต  จึงจะเข้าใจกฎของภาษาจริง ๆ และยิ่งสร้างภาษาบ่อยเท่าไหร่ ก็ยิ่งสร้างภาษาได้เร็วขึ้นเท่านั้น (Automatization)

ทฤษฎี Output Hypothesis ทำให้เกิดการเรียนการสอนที่มุ่งเน้นให้ผู้เรียนได้ใช้ภาษาผ่านกิจกรรม (Task-Based Language Teaching) ซึ่งมีอยู่  2 แบบคือ

1. Input -> Output :

ผู้สอนให้ Input ระดับหนึ่ง แล้วจึงให้ผู้เรียนแสดง Output (เราว่าเหมือนในตำราทั่วไป เช่น あきこ)

2. Output -> Input (Task-precede role playing)

ผู้เรียนแสดง Output ก่อนแล้วผู้สอนค่อยให้ Input แก่ผู้เรียน วิธีนี้จะทำให้ผู้เรียนได้ตระหนักถึงช่องว่างอย่างมาก มันอาจจะเป็นเรื่องดี แต่ถ้าให้ทำมาก ๆ แล้วผู้เรียนก็จะรู้สึกเครียดได้ว่าทำไมถึงทำไม่ได้(เหมือนการสอน Roleplay ตอนปีสอง และการสอนของอาจารย์กนกวรรณ แต่อาจารย์น่ารักมากเลย เลยไม่เครียดเท่าไหร่ <3 )

เมื่อแสดง output และได้ Input แล้ว ผู้เรียนก็จะได้เปรียบเทียบระหว่างการใช้ภาษาของตนและการใช้ภาษาของคนที่มีความสามารถสูงกว่า (ครู เจ้าของภาษา) ทำให้รู้ว่าเขาใช้ศัพท์ ไวยากรณ์อะไร ทำให้เกิด Cognitive Comparison

สรุป

เราลองมาทบทวนกันอีกรอบหนึ่งว่า Output Hypothesis มีข้อดีอย่างไร

สำหรับเรา เรารู้สึกว่าการ Input นั้นเป็นเรื่องดี แต่การ Input อย่างเดียวคงไม่พอ ต้องให้ผู้เรียนแสดง Output ออกมาด้วยเพื่อให้ผู้เรียนได้ลองสร้างภาษาเองและนำไปประยุกต์ใช้เองได้ เพราะตอนถึงสถานการณ์จริง เราคงไม่ได้แบกตำราไปไหนมาไหนเพื่อหาคำตอบว่าเราควรจะตอบเขายังไง จริงไหม :)

Review : สอนอย่างไรจึงได้ผล (Input Hypothesis)

สวัสดีค่า วันนี้จะมาทบทวนเนื้อหาที่เรียนกันไปในห้องค่ะ นั่นก็คือ “สอนภาษาที่สองแบบใดจึงได้ผล” เรารู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่น่ารู้มากๆ และควรจำไว้หน่อยก็ดี เพราะเราเองก็สอนพิเศษน้องอยู่เหมือนกัน คงได้ใช้เยอะเลย J

ครั้งนี้เราจะโฟกัสที่วิธีการ “ฟังและอ่านภาษานั้นให้มาก (input hypothesis) ” แต่ก่อนอื่น เราจะมาลิสกันก่อนว่า ที่เราเรียน ๆ มาทั้งหมดนั้นมีวิธีอะไรบ้าง 

สอนภาษาที่สองแบบใดจึงได้ผล

1.       ฟังและอ่านภาษานั้นให้มาก (Input Hypothesis)

2.       พูดคุยกับเจ้าของภาษา (interaction Hypothesis)

3.       ใช้ภาษานั้นให้มาก (Output Hypothesis)

4.       ให้ผู้เรียนสังเกตและใส่ใจ (Noticing Hypothesis)

5.       คำนึงถึงจิตวิทยาของผู้เรียน (Affective Filter Hypothesis)

6.       คำนึงถึงกลไกการเรียนของผู้เรียน

7.       ให้สังคมและสภาพแวดล้อมเป็นผู้สนับสนุนการเรียนรู้ (Sociocultural Approach)

8.       ให้ความสำคัญทั้งเนื้อหาและภาษาไปพร้อมกัน (Content and Language Integrated Learning : CLIL)

( โห เราเรียนถึง 8 วิธีเลยเหรอ เราก็เรียนมาเยอะเหมือนกันนะเนี่ย )

ต่อมา เรามาเข้าเรื่อง Input Hypothesis ของเรากัน

สอนภาษาที่สองแบบใดจึงได้ผล : ฟังและอ่านภาษานั้นให้มาก (Input Hypothesis)

 วิธีนี้เป็นวิธีที่เน้นให้ข้อมูลแก่ผู้เรียนไปเยอะ ๆ เช่น ฟังให้มาก อ่านให้มาก ผู้เรียนเป็นฝ่ายรับอย่างเดียว (input) ไม่เน้นให้ผู้เรียนใช้ภาษานั้นให้มา (output) เช่น ไม่เน้นการพูด การเขียน ทฤษฎีการเรียน Input Hypothesis นี้นำเสนอโดย Stephen Krashen 

Stephen Krashen คิดว่า ไม่ใช่ Input อะไรก็ได้ที่ส่งเสริมการเรียนรู้ แต่ Input ที่ดี มีอยู่ 2 แบบ คือ

1.  Input ที่เข้าใจได้ (Comprehensible Input) หมายความว่า ต้องเป็น input ที่มีลักษณะ

i+1 

(I คือความสามารถของผู้เรียน และ 1 คือ ระดับความยากที่ยากขึ้น 1 ระดับ)

พูดง่าย ๆ คือ

input ที่มีความยากกว่าความสามารถของตัวผู้เรียนมาแค่ 1 ระดับ

(ยากไปก็ไม่เก็ต ง่ายไปก็ไม่เก่ง)

2) Input จำนวนมาก (Lots of Input) หมายความว่า

ต้องให้ Input ในปริมาณที่มาก

(ถ้าให้น้อยไปก็ไม่เกิดการเรียนรู้)

การเรียนการสอนที่สนับสนุนการสอนที่ให้ input จำนวนมาก มีดังนี้

1) Immersion Program : การสอนที่ใช้ L2 ในการสอนเนื้อหา เป็นหลักการเดียวกับที่ใช้ในโรงเรียนนานาชาติ

2) Content-Based Instruction : การสอนที่ใช้ L2 ในการสอนเนื้อหา แต่มีการปรับภาษาที่ใช้อธิบายเพื่อให้ผู้เรียนเข้าใจได้ (ลักษณะ i+1)

3)  Natural Approach : การสอนที่ใช้ L2 ในการสอนเนื้อหา มีการปรับภาษาให้เข้าใจมากขึ้น เน้น input ที่ผู้เรียนสนใจ และ input ที่เข้าใจได้ (i+1) ทำให้ผู้เรียนรู้สึกผ่อนคลายในการเรียนรู้

4) Total Physical Approach :  การสอนที่เน้น ฟัง ดู ปฏิบัติ (คล้าย Natural Approach แต่มีการปฏิบัติเข้ามา)  โดยที่การปฏิบัตินั้นผู้เรียนต้องรู้สึกอยากปฏิบัติออกมาเอง เพื่อให้ผู้เรียนรู้สึกไม่เครียด

สรุป

อย่างไรก็ตาม วิธีการสอนแบบนี้เน้นแค่การ input ไม่สามารถส่งเสริมการพัฒนาทุกด้านได้ จึงจำเป็นต้องสอนหลายหลายวิธีเพื่อให้ผู้เรียนมีการพัฒนาทักษะอย่างรอบด้านมากขึ้น! ในครั้งหน้า เราจะแนะนำ Output Hypothesis ที่่เป็นขั้วตรงข้ามของ Input Hypothesis ค่ะ ส่วนคอนเทนต์นี้ ขอลาไปก่อน สวัสดีจ้าา :) 

Task: พีดแบค 空想作文 อันงง ๆ ของเรา

สวัสดีค่า ขอภัยที่ห่างหายไปนาน พอดีติดสอบและติดทำรายงาน เมื่อวานเพิ่งส่งรายงานตัวสุดท้ายไป โล่งเลยยยย จากนี้ไปจะอัพเรื่อย ๆ ค่า (แหงอยู่แล้ว เพราะเดดไลน์บล็อกคือวันมะรืนนี้ ถถถถถ)

วันนี้เราก็จะมารีวิว 空想作文 ของเราว่ามีจุดไหนที่ต้องแก้บ้าง แก้อย่างไร ก็หวังว่าเพื่อน ๆ จะได้เรียนรู้ความผิดพลาดของเราและไม่ผิดเหมือนเราเนอะ 

งั้นมาดู 空想作文 ของเรากัน

(บล็อกครั้งนี้ยาวหน่อยนะคะ ;__;)

*สีชมพูคือ ผิดด้านไวยากรณ์ผิด

*สีฟ้าคือ ผิดด้านความหมาย (ใช้คำผิด หรือขาดบางคำที่ทำให้ความหมายไม่สมบูรณ์)

*สีเขียวคือ สะกดผิด

…………………………………………………………………………………………………

 6時のエレベターの女

　僕は未来が見える。

どうして僕は未来が見えるのか、自分にも答えられない。ただこれは生まれつきの才能だとわかる。今まで生きてきた24歳の会社員の僕は二つの未来が見える。一つ目は、物事の未来だ。例えば、この新商品を販売したら、たくさん売れそうか、お客さんの反応はどうなるかということ等がわかる。

もう一つの未来は、人の未来だ。初めて会った人に対しても、その人の未来が頭に浮かんでくる。つまり、僕は人に会ったたび、人の未来が見える。

この才能のおかげで、大体の未来が見通せ、何をしても完璧で優秀だ。2年前に入社したが、企業の売り上げを３倍伸ばせられ、早く昇進させもらった。僕の能力を認めてくれる人はいるが、僕に仕事と役職を奪われたりすると僕を恨んでいる人はいる。僕はそんなつもりではなかったが、人にどう思われるか気にしないから、何もしなかった。

　でも、最近、僕は誰かにずっと見られているような感じがした。

ある日、午後６時に僕は仕事を終え、帰ろうとした。しかし、会社を出たときに、忘れ物があると気づいた。オフィスは20階にあるから、エレベターに乗ることにした。一人でエレベターに乗っている僕が嫌な予感がした。エレベターが徐々に上がり、５階に止まった。ドアが開いたとたん、僕の前に現れた人は20代の女の人だった。女の人が僕と顔を合わせず入ってきて、24階のボタンを押し、僕の前に立っていた。ずっと誰も言わなかった。でも、僕は床に落ちているハンカチに気づいた。最初にエレベターに入ったときになかったはずだから、きっと彼女のハンカチに違いない。

「すみません、これが落ちていますけど…」僕は声をかけた。彼女はそれを聞くと、後ろに振り向き、やっと顔を合わせた。彼女は美人だけど、今まで会った人と違ったことがある。

僕が彼女の未来が見えないのだ。

僕は彼女の顔をわざと見つめたが、未来がどうしても出てこなかった。今回初めて人の未来が見えなかった。

「あ、すみません」彼女は僕の手の上にあるハンカチを取り、喜んでくれた。彼女の笑顔はとても素敵だが、ハンカチを渡したときに、彼女の手がとても冷たい感じがした。

エレベターが20階に止まった。僕が下りろうとした。                                                                                                                                             

「また明日」彼女が言った。僕は後ろに振り向くと、彼女の笑顔が見えた。

　僕は返事をせず、ただ少し笑顔を返した。

　どうして彼女は明日会えると言い切れるだろう。

　それに、今24階で全部のオフィスが修復されており、誰もいないから、どうしてこのような時に24階に行くだろうと疑問を抱きながら、オフィスに戻っていった。

　……………

　翌日、僕は帰るときにまた忘れ物があった。6時にエレベターに乗り、20階のオフィスに戻ろうとした。しかし、エレベターは昨日と同じようにまた5階に止まった。ドアが開けたとたん、エレベターの前にあの女の人が立っていた。僕は彼女の顔を合わせた。

まだ彼女の未来が見えない。

「こんばんは」女の人が先に挨拶をし、エレベターに入ってきて、24階のボタンを押した。誰も言わなかった。黙っていた間に、僕はまた落ちているものが見えた。でも、今回は財布だ。

「すみません、これ、落ちていますけど…」

「あ、すみません。」財布を渡したときに、また彼女の手の冷たさを感じた。

「いつも落とし物に取ってくれて、ありがとうございます。その代わりに見せたいものがあります。良かったら、一緒に来てくれませんか。」彼女が笑顔で誘ってくれた。彼女の笑顔は誰のより素敵だ。

エレベターは20階に止まり、ドアが開いた。どうしたらいいか考えていたが、結局、僕が閉まるボタンを押した。

エレベターは徐々に上がった。あと１０秒くらい２４階に着くけど、最近起こったことを思い出した。

彼女は２４階に行く。２４階に誰もいない。どうしてこんな時間に行く？どうして彼女の手がいつも冷たい？どうして彼女の未来が見えない？どうして「また明日」って言いきれる？どうして最近見られているような感じする？

僕がよく考えてみると、身体が震えた。

エレベターが２４階に止まり、ドアが開いた。真っ暗な部屋だった。彼女は僕の先に歩いていった。

「ご、ごめんなさい。用事がありますので、先にか、帰ります。感謝の気持ちは僕がもういただきました。では。」僕がすぐ閉まりのボタンを押した。

ドアが５センチしか開いていない瞬間に、彼女は「チッ」と声を出し、先まで素敵な笑顔は突然怒った表情に変化し、赤い目で僕を見ていた。

僕は怖くたまらなく、直接家に帰った。

……………

翌日会社に普通に戻った。当会社のある会社員が4日間前に亡くなったニュースがあった。今朝、みんなはこの話をしていた。

「鈴木さんを知らない？24階のオフィスにいた女の人。まだ若いだけど、もう亡くなったなんて信じられないね。なんか誰かに仕事と職位を奪われて、体調が悪くなって病院したらしい。可哀そうね。」

僕は同僚に見せてもらったあの会社員の写真を見た。

翌日、僕は仕事を辞めた。

…………………………………………………………………………………………………

จากที่สังเกตดู เรามีจุดผิดคือ

·     ไวยากรณ์ 13 จุด (คำช่วย 7 จุด, แพทเทิร์นไวยากรณ์ 4 จุด, คำเชื่อม 2 จุด, การผันกริยา 1 จุด,   )

·     ความหมาย 8 จุด

·     สะกดคำผิด 1 คำ (エレベター　→　エレベー ター)　

การแก้ไข

ด้านไวยากรณ์

-          เป็นจุดที่เราผิดเยอะที่สุด โดยเฉพาะคำช่วยที่เป็นจุดเล็ก ๆ น้อย ๆ (ตอนทำเสร็จ เช็คผ่านๆ รีบส่ง ผลเลยออกมาเป็นแบบนี้5555) แพทเทิร์นไวยากรณ์รองลงมา ต่อมาคือคำเชื่อม และสุดท้ายคือการผันกริยา

    1.   คำช่วย

1.1)  僕の能力を認めてくれる人はいるが、僕に仕事と役職を奪われたりすると僕を恨んでいる人はもいる。

ตอนแรกเรานึกถึงเรื่องการเปรียบเทียบ 2 ประโยค เลยใช้ は ทั้งประโยคหน้าและประโยคหลัง แต่พอมาคิดดูอีกที เออ อย่างที่คุณยามาดะแก้ให้ ตรง は ข้างหลังก็ควรเป็น もแหละ เพราะเราต้องการจะบอกว่า มีคนที่ยอมรับในความสามารถของผมก็จริง แต่ก็มีคนที่โกรธแค้นเพราะคิดว่าผมไปแย่งงานเขาเหมือนกัน

1.2)（前略）一人でエレベーターに乗っている僕がは嫌な予感がした。

บล็อกครั้งก่อนก็เคยเขียนเรื่อง は　が　แต่ก็ดันผิดอีก 5555  ตรงนี้ต้องใช้ は เพราะว่า　「僕」คนนี้ไม่ได้ถูกพูดถึงครั้งแรก มีการแนะนำให้รู้จักกับ 「僕」คนนี้ไว้ในย่อหน้าแรก ๆ แล้ว และคนอ่านก็รู้จักเขาแล้วด้วย จึงต้องใช้ は

1.3)  僕は彼女のと顔を合わせた。

ที่จริงตอนนั้นน่าจะพิมพ์ด้วยความเบลอ เลยเผลอพิมพ์เป็น の แทน และด้วย sense ภาษาไทยคือ “มองหน้าเธอ” หน้าเธอกลายเป็นหนึ่งคำ เลยเผลอเขียนเป็น 彼女の顔 แทน แต่ถ้าต้องอธิบายว่าทำไมถึงต้องเป็น とไม่ใช่ の นั้น อาจจะเป็นเพราะ คนญี่ปุ่นมองว่า 顔を合わせる เป็น*สำนวนที่สมบูรณ์ในตัวมันเอง ไม่จำเป็นต้องใส่ว่า “เป็นหน้าของใคร” และที่ใช้ と เพราะว่า 顔を合わせた หมายความว่าทั้งสองคนต้องหันหน้ามามองกัน ไม่ใช่แค่ใครคนหนึ่งมองหน้าอีกฝ่าย

*ในภาษาอังกฤษก็มีสำนวน เช่น she lost face (เธอเสียหน้า) ไม่ต้องมีคำว่า her

ยกเว้นคำว่า she shook her head มีคำว่า her ได้ (ขอบคุณวิชา Translation: TH-EN I)

1.4) いつも落とし物にを取ってくれて、ありがとうございます。

อันนี้ก็เกิดจาดความเบลอเช่นกัน (อะไรจะเบลอขนาดนั้น) อย่างที่ทุกคนรู้อยู่แล้วเนอะว่าにชี้กรรมรอง をชี้กรรมตรง ในกรณีนี้ ของที่ตกเป็นกรรมตรงก็ต้องใช้ を

1.5)エレベーターは徐々に上がった。あと１０秒くらいで２４階に着くけど、（後略）

ข้อนี้ต้องมีคำว่า で เพราะ で บอกจำนวนของ “คน เวลา ราคา” ที่ใช้ในการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนสำเร็จ (จากหนังสือ “คำช่วย ช่วยด้วย![ฉบับปรับปรุง]”)

เช่นこの建物は20人で3ヶ月でできました。

อาคารหลังนี้สร้างเสร็จในเวลา 3 เดือน โดยใช้คน 20 คนครับ

このコンピューターは２万バーツで買いました。

คอมพิวเตอร์เครื่องนี้ซื้อมาในราคา 2 หมื่นบาทค่ะ

           1.6) 彼女は２４階に行く。２４階には誰もいない。どうしてこんな時間に行く？

ตอนเขียนประโยคนี้เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก มีใครอยู่ที่ไหน เราก็ใช้にคำเดียวจบ แต่เราลืมไปว่า เรายก 24階เป็น topic อยู่ว่า “ชั้นที่ 24 เนี่ย ไม่มีคนเลย” เลยควรเติม は ไปด้วย จากนี้ไปเวลาเขียนก็ต้องคิดมากขึ้น 555

1.7)  僕がはよく考えてみると、身体が震えた。

อันนี้ผิดเหมือนกับข้อที่ 1.2.2 เลย เพราะว่า 「僕」เคยพูดถึงไปแล้ว จึงใช้ は ไม่ใช้ が

       2.   แพทเทิร์นไวยากรณ์

        2.1) つまり、僕は人に会ったたび会うたび、人の未来が見える。

ตอนแรกที่เราใช้กริยารูปอดีต เพราะเรานึกไปว่าเราเล่าเรื่องที่มันเกิดขึ้นไปแล้ว แต่จริง ๆ แล้วไวยากรณ์　    たび ต้องใช้ V.dict รูปปัจจุบัน

จริงๆ มันก็ make sense นะ เพราะความหมายของงไวยากรณ์นี้คือ “พอทำ…ทุกครั้งก็จะ…เสมอ” ไม่ว่าจะทำครั้งไหน ผลลัพธ์ก็ออกมาแบบนั้นเสมอ เลยใช้กริยารูปอดีตไม่ได้

2.2) 黙っていた黙っている間に、僕はまた落ちているものが見えた。

สาเหตุที่เราเผลอใช้กริยารูปอดีตเหมือนกับข้อที่แล้วเลย จริงๆ แล้วไวยากรณ์นี้มีวิธีใช้แบบนี้

　　　　

ถ้าข้างหน้าเป็นกริยา ก็ใช้กริยาได้แค่ V.ている หรือ V.るจะใช้กริยารูปอดีตไม่ได้

　　2.3) ドアが開けた開いたとたん、エレベーターの前にあの女の人が立っていた。

         อันนี้เป็นความสะเพร่าของเรา พิมพ์ด้วยความเร็วสูง 555 ลืมไปว่า ประโยคนี้ต้องการอกรรมกริยา เพราะประธานคือประตู ประตูเปิดเองโดยธรรมชาติ

　　2.4) あと１０秒くらい２４階に着くけど、最近起こったことを思い出した思い出していた。

      อาจารย์บอกว่าข้อนี้ผิดด้าน aspect ต้องแก้เป็น 思い出していたแต่เราก็ยังไม่เข้าใจเท่าไหร่ ถถถถ

  

    3.    คำเชื่อม

    3.1) 誰もいないからのに、どうしてこのような時に24階に行くだろうと疑問を抱きながら、オフィスに戻っていった。

まだ若いだけどのに、もう亡くなったなんて信じられないね。

ทั้งสองประโยคนี้ ยามาดะซังแก้ให้เป็น のに เราก็เลยสงสัยว่าทำไม のに ถึงดีกว่า เลยไปลองหาวิธีการใช้มา (เราอ่านมาจากชีทวิชา Translation TH-JP) ปรากฎว่า のに、なのに、それなのに　มีวิธีการใช้คือ

·     ใช้ตอนที่สิ่งที่เกิดขึ้นต่างจากสิ่งที่เราคาดคิดไว้ และเราก็รู้สึกตกใจ ไม่พอใจ ฯลฯ กับสิ่งที่นั้น

〇精一杯勉強した。それなのに、試験に合格できなかった。

·     ประโยคข้างหลังต้องเป็น 現実 ไม่ได้แสดงคำสั่ง ความตั้งใจ หรือการประเมินตัดสินของผู้พูด

×精一杯勉強した。それなのに、合格できないだろう。(การประเมินตัดสิน)

×精一杯勉強した。それなのに、もうやめよう。（ความตั้งใจ）

     4.  การผันคำกริยา                                                                                                                                           

4.1) エレベーターが20階に止まった。僕が下りろう下りようとした。

อันนี้ก็เป็นくせของเราเอง แหะๆ ต้องจำไว้ว่า 下りるเป็นกริยากลุ่มสอง ตัด る แล้วเติม よう ได้เลย

................(จบด้านไวยากรณ์)......................

ด้านความหมาย

          1.  僕は彼女の顔をわざとじっと見つめたが、未来がどうしても出てこなかった。

ยามาดะซังแก้ให้เป็น じっと เราก็ไปดูคำว่า じっとในพจนานุกรม 新明解 มา じっとแปลว่า สภาพที่เราอยู่นิ่ง ๆ ไม่ขยับไปไหน เพราะเรากำลังมีสมาธิกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หรือเรากำลังรอดูให้สถานการณ์เปลี่ยนแปลง และพบว่า じっと見つめる ก็เป็นคำที่มาควบคู่กัน

2.    どうして彼女は明日会えると言い切れるのだろう。

それに、今24階で全部のオフィスが修復されており、誰もいないのに、どうしてこのような時に24階に行くのだろうと疑問を抱きながら、オフィスに戻っていった。

ข้อนี้ ถ้าไม่ใส่คำว่า の มันก็จะขาดความหมายแสดงความสงสัยนิดหน่อย ถ้าใส่แล้วก็จะมีความสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น

3.    翌日、僕は帰るときにまた忘れ物があったをした。

ข้อนี้ ที่คุณยามาดะซังแก้เป็น 忘れ物をしたแทนน่าจะเป็นเพราะต้องการเน้น action ว่าผู้ชายดันลืมของเอง มากกว่าจะบอกว่า มีของลืมไว้ที่…

4. 「こんばんは」女の人が先に挨拶をし、エレベーターに入ってきて、24階のボタンを押した。誰も何も言わなかった。

จริง ๆ แล้วเราต้องการจะอธิบายว่า “หลังจากที่ผู้หญิงเข้ามาในลิฟต์ก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย” แต่คิดว่าที่ยามาดะซังแก้เป็น 何もให้ อาจจะเป็นเพราะ ยังเป็นการเล่าจากมุมมองตัวผู้ชายว่า เออ ผู้หญิงเข้ามาก็ไม่พูดอะไร และประโยคข้างหน้า ประธานก็เป็นผู้หญิงด้วย เลยใช้ 何もน่าจะดีกว่า

5.   いつも落とし物を取ってくれて拾ってくれて、ありがとうございます。

ในกรณีนี้ควรใช้คำว่า　拾う เพราะว่า　拾う คือการเก็บของที่ตกจากพื้นขึ้นมา ความหมายของคำนี้จะเข้ากับประโยคนี้มากกว่า

6.    彼女の笑顔は誰のものより素敵だ。

ข้อนี้ เราคิดว่าใส่แค่ の ก็น่าจะแทน 誰の笑顔　ได้หมดข้อนี้ แต่ยามาดะซังก็เพิ่มคำว่า ものมาให้ แสดงว่าคงแทนไม่หมด หรือถ้าใส่แล้วความหมายจะสมบูรณ์ขึ้น

7.   閉まり閉まるのボタン

ข้อนี้ เราก็ไม่รู้มาก่อนจริงๆว่า คนญี่ปุ่นเรียกปุ่มปิดลิฟต์ว่ายังไง ตอนนั้นคิดว่า 閉まるのボタンคงแปลกๆเพราะ 閉まるเป็นคำกริยา แต่ยามาดะซังก็แก้เป็นคำนี้มาให้ เออ คนญี่ปุ่นคงเรียกแบบนี้แหละมั้ง เพราะในลิฟต์ญี่ปุ่นก็เขียนคำว่า “閉まる” เลย

 ................(จบด้านความหมาย)......................

ด้านการสะกดคำ

1.      エレベター　

เราสะกดผิดแค่คำเดียว แต่เป็นคำที่ปรากฎใน 作文 ทั้งหมด 13ครั้ง 5555 โผล่เต็ม作文เลยจ้า คงจำไปอีกนานเลยว่า エレベーター มีขีดเสียงยาว 2 ที่

หลังจากที่เราวิเคราะห์แล้ว เราก็จะมาลองแก้ 作文ของเราอีกครั้ง

................(จบด้านการสะกดคำ)......................

空想作文　ที่แก้ไขแล้ว

…………………………………………………………………………………………………

 6時のエレベターエレベーターの女

　僕は未来が見える。

どうして僕は未来が見えるのか、自分にも答えられない。ただこれは生まれつきの才能だとわかる。今まで生きてきた24歳の会社員の僕は二つの未来が見える。一つ目は、物事の未来だ。例えば、この新商品を販売したら、たくさん売れそうか、お客さんの反応はどうなるかということ等がわかる。

もう一つの未来は、人の未来だ。初めて会った人に対しても、その人の未来が頭に浮かんでくる。つまり、僕は人に会ったたび会うたび、人の未来が見える。

この才能のおかげで、大体の未来が見通せ、何をしても完璧で優秀だ。2年前に入社したが、企業の売り上げを３倍伸ばせられ、早く昇進させもらった。僕の能力を認めてくれる人はいるが、僕に仕事と役職を奪われたりすると僕を恨んでいる人はもいる。僕はそんなつもりではなかったが、人にどう思われるか気にしないから、何もしなかった。

　でも、最近、僕は誰かにずっと見られているような感じがした。

ある日、午後６時に僕は仕事を終え、帰ろうとした。しかし、会社を出たときに、忘れ物があると気づいた。オフィスは20階にあるから、エレベターエレベーターに乗ることにした。一人でエレベターエレベーターに乗っている僕がは嫌な予感がした。エレベターエレベーターが徐々に上がり、５階に止まった。ドアが開いたとたん、僕の前に現れた人は20代の女の人だった。女の人が僕と顔を合わせず入ってきて、24階のボタンを押し、僕の前に立っていた。ずっと誰も言わなかった。でも、僕は床に落ちているハンカチに気づいた。最初にエレベターエレベーターに入ったときになかったはずだから、きっと彼女のハンカチに違いない。

「すみません、これが落ちていますけど…」僕は声をかけた。彼女はそれを聞くと、後ろに振り向き、やっと顔を合わせた。彼女は美人だけど、今まで会った人と違ったことがある。

僕が彼女の未来が見えないのだ。

僕は彼女の顔をわざとじっと見つめたが、未来がどうしても出てこなかった。今回初めて人の未来が見えなかった。

「あ、すみません」彼女は僕の手の上にあるハンカチを取り、喜んでくれた。彼女の笑顔はとても素敵だが、ハンカチを渡したときに、彼女の手がとても冷たい感じがした。

エレベターエレベーターが20階に止まった。僕が下りろう下りようとした。                                                                                                                                             

「また明日」彼女が言った。僕は後ろに振り向くと、彼女の笑顔が見えた。

　僕は返事をせず、ただ少し笑顔を返した。

　どうして彼女は明日会えると言い切れるのだろう。

　それに、今24階で全部のオフィスが修復されており、誰もいないからのに、どうしてこのような時に24階に行くのだろうと疑問を抱きながら、オフィスに戻っていった。

　……………

　翌日、僕は帰るときにまた忘れ物があったをした。6時にエレベターエレベーターに乗り、20階のオフィスに戻ろうとした。しかし、エレベターエレベーターは昨日と同じようにまた5階に止まった。ドアが開けたドアが開いたとたん、エレベターエレベーターの前にあの女の人が立っていた。僕は彼女のと顔を合わせた。

まだ彼女の未来が見えない。

「こんばんは」女の人が先に挨拶をし、エレベターエレベーターに入ってきて、24階のボタンを押した。誰も何も言わなかった。黙っていた間に黙っている間に、僕はまた落ちているものが見えた。でも、今回は財布だ。

「すみません、これ、落ちていますけど…」

「あ、すみません。」財布を渡したときに、また彼女の手の冷たさを感じた。

「いつも落とし物にを取ってくれて拾ってくれて、ありがとうございます。その代わりに見せたいものがあります。良かったら、一緒に来てくれませんか。」彼女が笑顔で誘ってくれた。彼女の笑顔は誰のものより素敵だ。

エレベターエレベーターは20階に止まり、ドアが開いた。どうしたらいいか考えていたが、結局、僕が閉まるボタンを押した。

エレベターエレベーターは徐々に上がった。あと１０秒くらいで２４階に着くけど、最近起こったことを思い出した思い出していた。

彼女は２４階に行く。２４階には誰もいない。どうしてこんな時間に行く？どうして彼女の手がいつも冷たい？どうして彼女の未来が見えない？どうして「また明日」って言いきれる？どうして最近見られているような感じする？

僕がはよく考えてみると、身体が震えた。

エレベターエレベーターが２４階に止まり、ドアが開いた。真っ暗な部屋だった。彼女は僕の先に歩いていった。

「ご、ごめんなさい。用事がありますので、先にか、帰ります。感謝の気持ちは僕がもういただきました。では。」僕がすぐ閉まりのボタン閉まるのボタンを押した。

ドアが５センチしか開いていない瞬間に、彼女は「チッ」と声を出し、先まで素敵な笑顔は突然怒った表情に変化し、赤い目で僕を見ていた。

僕は怖くたまらなく、直接家に帰った。

……………

翌日会社に普通に戻った。当会社のある会社員が4日間前に亡くなったニュースがあった。今朝、みんなはこの話をしていた。

「鈴木さんを知らない？24階のオフィスにいた女の人。まだ若いだけどのに、もう亡くなったなんて信じられないね。なんか誰かに仕事と職位を奪われて、体調が悪くなって病院したらしい。可哀そうね。」

僕は同僚に見せてもらったあの会社員の写真を見た。

翌日、僕は仕事を辞めた。

…………………………………………………………………………………………………

สรุปสิ่งที่เราผิดพลาด

·     ไวยากรณ์ 13 จุด -> ผิดคำช่วย แพทเทิร์นไวยากรณ์ คำเชื่อม การผันคำกริยา

·     ความหมาย 8 จุด

·     การสะกดคำ 1 จุด

จุดที่เราอ่อนน่าจะเป็น “ไวยากรณ์” โดยเฉพาะเรื่องคำช่วย เพราะฉะนั้น ครั้งหน้าต้องเช็คให้มากขึ้น มีความละเอียดมากขึ้น!

ขอโทษที่เขียนยืดยาวนะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ :)